تخیلات معمارانه

نوشته شده توسط:میثم مطلق در معماری » ایران شهر | ۰۴ آذر ۱۳۹۱ - ۱۶:۰۴ | ۲ دیدگاه

امروزه بلندپروازی‌های معمارانه‌ای که در دوران مدرن با هدف طراحی محیط‌زیست و تسلط بر آن وجود داشت به سمت تعاریف متملقانه‌ای از فن‌آوری تغییر مسیر داده است یا به تعبیر دیگری اختلاط ساختمان و فن‌آوری از دهه 80 به این سو به سمتی رفته که معماری را تبدیل به زیرمجموعه‌ای از فن‌آوری‌های محیطی ساخته است به طوری که جیمز واینز در 1995 گفته بود: «اکثر کارهایی که داعیه سبز بودن یا زمینه‌گرایی را دارند چیزی بیش از یک کاتالوگ فن‌آوری‌های محیطی و سیستم‌های نگهداری نیستند.»

نگرانی‌های مربوط به محیط‌زیست از اواخر دهه 60 با طراحی پانل‌های خورشیدی، سلول‌های قدرت‌زای نوری، مخازن جمع‌آوری آب باران و... آغاز شد و هم‌اکنون با عناوینی چون معماری پایدار یا ساختمان سبز شناخته می‌شوند. نگرانی این گروه در رابطه با آسیب‌هایی است که ساختمان از طرفی به‌دلیل استفاده از سوخت‌های فسیلی به محیط‌زیست وارد می‌کند و از طرف دیگر به‌دلیل استفاده از مصالحی با ترکیبات شیمیایی مختلف به سلامت افراد ساکن وارد می‌سازد. یکی از افرادی که در این زمینه فعالیت‌های شایان‌توجهی داشته ویلیام مک دونالد، معمار آمریکایی است که درباره کار مشترک خود با ویلیام ورن برای سقف سبز تالار شهر در شیکاگو چنین می‌نویسد: «این پوشش سقف را در یک وضعیت دمایی ثابت حفظ می‌کند و خنکای بخارآلود دلپذیری را در درون بنا می‌گستراند و در عین حال عایقی در هوای سرد و سپری در برابر اشعه آفتاب در فصول گرم است که این امر باعث طول عمر ساختمان می‌شود. علاوه بر اینها، پوشش سبز بام تولید اکسیژن کرده و از انتشار کربن جلوگیری می‌کند، ذراتی چون دوده را کنترل کرده و باران را جذب می‌کند. این سقف حتی در نواحی خاصی می‌تواند مهندسی شده و از انرژی خورشید تولید برق کند.»مک‌دونالد در این پروژه به جای استفاده معمول از پوشش گیاهی که به‌منظور منظر‌سازی به کار می‌رود از آن به‌عنوان یک سطح فن‌آورانه با قابلیت‌های فنی بالا استفاده کرده است اما آنچه در این میان در حاشیه قرار گرفته نیازهای فی‌نفسه خود معماری است. در این پروژه یا پروژه‌های مشابه راه‌حل‌های علمی نسبت به نوآوری‌های معمارانه در ارجحیت قرار گرفته و با یک نگاه تک‌بعدی معماری را تبدیل به زیرمجموعه منفعل می‌کند. با وجود اینکه نوشته‌های متعددی در زمینه پیشبردهای نوید بخش فن‌آوری در زمینه معماری سبز به رشته تحریر درآمده است، چنین سرمایه‌گذاری‌هایی در معماری با انتقادات متعددی در حوزه طراحی روبه‌رو شده است. یکی از اولین انتقادات مستدل در این رابطه از جانب یک مهندس و نظریه‌پرداز ایتالیایی به نام ازیو مانزینی در سال 1992 مطرح شد که می‌گفت نقش فرهنگ طراحی نباید دنباله‌رو فن‌آوری باشد چراکه طراحی تعدد امکانات و قابلیت‌هاست. او می‌افزاید: اگر علم و فن‌آوری در زیر لوای «همه چیز ممکن است» گام بردارند، معماری باید مسیری را برای این امکانات بالقوه مشخص کند، مسیری که قادر به مقابله کامل با مسیری باشد که علم و فن‌آوری تاکنون پیموده است. مانیزی در این نوع معماری یک مسیر حدس و گمانی را به نومنه فنی آن ترجیح می‌دهد. چیزی شبیه آنچه جیمز وایلد، عضو گروه سایت در سال 2000 در مقدمه معماری سبز مطرح کرد مبنی بر اینکه در استفاده از فن‌آوری‌های پیشرفته در معماری سبز بلندپروازی‌های کانسپچوال، فلسفه‌ای و هنری گم شده‌اند. اگر سابق بر این یعنی در دوران مدرن نقش معماری تولید ایده‌ها و ایجاد جهانی از امکانات برای محیط بود، مانزینی مدل جدیدی را پیشنهاد می‌دهد که در آن معماری استنتاج جهان طراحی بزرگ‌تری است که هدف آن حل مسائل محیطی است. به بیان دیگر در دوران مدرن معماری نقش پیش‌بینی‌کننده‌ای دارد در حالی که مدل مانزینی واکنشی است. بنابراین موضوع این است که این رشته چگونه می‌تواند بار دیگر بلندپروازی‌های خود را در رابطه با محیط تحقق بخشد. این تغییر مسیر لزوما به معنای پاک یا مختومه کردن اهمیت موضوعات محیطی نیست که یک جهت‌یابی مجدد در منبع و ریشه است یعنی جایی که کانسپت‌ها و ایده‌ها بار دیگر به‌عنوان وظیفه اصلی معماری مطرح می‌شوند. در این راستا معماری در وهله اول بیش از اینکه یک رشته علمی - کاربردی باشد، یک فعالیت اجتماعی - فرهنگی است. پیش از اینکه بپرسیم معماری چه کاری برای سبز بودن می‌کند این سوال سیاسی مطرح است که سبز بودن چه کاری برای معماری انجام می‌دهد؟ یک نقطه شروع برای دستورالعمل محیطی که مشتق از ایده‌ها و کانسپت‌ها و بنابراین انحراف از مسیر علمی - فنی می‌تواند ارجاع به ایده اسفنج محیطی گروه سایت باشد که در سال 1970 در تلفیق منظره و معماری مطرح شد. نقطه دیگر طرح «قالب نرم بر فراز سخت» یا پوشش‌های سبز امیلیو امباسز است. در شهر سبز پیشنهادی او در سال 1992 و در ژاپن روشی برای تفکر مجدد در سطوح محیطی توسط او مطرح می‌شد. شهر سبز و باغ در بام لوکوربوزیه نیز که در دهه 20 مطرح شد، اولین نمونه‌های معماری و شهرسازی محیطی هستند.

مطالب مرتبط:

نظرات
ارسال نظر

manicure
- ۱۳۹۶/۰۱/۱۹ - ۱۸:۴۷:۵۳
Hello friends, pleasant piece of writing and pleasant arguments commented
at this place, I am genuinely enjoying by these.
How much does it cost for leg lengthening?
- ۱۳۹۶/۰۵/۳۱ - ۰۹:۳۵:۱۷
I am sure this article has touched all the internet visitors, its really really pleasant piece of
writing on building up new website.

تخیلات معمارانه

نظرات

ارسال نظر

manicure

How much does it cost for leg lengthening?